Na mijn pensionering in juli 2022 genoot ik enorm van mijn vrije dagen en de zomer. Mijn dochter attendeerde mij op de behoefte aan vrijwilligers bij de crisisnoodopvang, destijds in Bergen. Aanmelden kon via Team Vrijwillig.

Ik had ooit laten vallen: ‘wanneer ik met pensioen ben, dan zou ik het heel boeiend vinden om voor de migranten iets te betekenen’. Om een paar maanden na mijn pensioen hier al mee te beginnen vond ik wel een beetje snel, maar het trok mij ook enorm. Waar komen de mensen vandaan? Wat voor verleden hebben zij? Wat beweegt iemand om huis en haard te verlaten en te vluchten naar een Europees land? En wat betekent dat voor die kinderen? Afijn, een stukje medeleven, maar ook een stukje nieuwsgierigheid, interesse, belangstelling.

Eerste contact
Ik heb contact gezocht met Team Vrijwillig in Alkmaar en zodoende kwam ik in september 2022 bij de opvang in Bergen, waar ik met name mij inzette voor de kinderen door middel van het doen van spelletjes, knutselen, etc. In mijn werkzame leven heb ik altijd met ouderen gewerkt. Om nu met kinderen te werken vond ik best een uitdaging. De enige ervaring die ik had was die van mijn eigen kinderen, maar die zijn ondertussen volwassen en de omgang met de kleinkinderen is anders dan die met migrantenkinderen. Ik vond het spannend, maar zéker ook uitdagend. Zou ik het wel (aan)kunnen? Hoe gaan we communiceren? Wat is de behoefte van de kinderen?

De opvangen en het verwelkomen van vrijwilligers bij de opvang in Bergen liet enigszins te wensen over. Maar met een aantal andere vrijwilligers is het ons toch gelukt om mooie middagen te verzorgen voor de kinderen. Er ging een wereld voor mij open om te zien hoe de kinderen (en volwassenen) zich bewegen op zo een locatie.

Vanaf eind oktober 2022 kom ik elke woensdagmiddag spelletjes doen met de kinderen in dit opvangcentrum. Ik begin meestal met Hollandmemory. En dan vraag ik tegelijk of ze mij na willen zeggen. We draaien b.v. een plaatje om met stroopwafels of tulpen of klompen of poffertjes. Iedereen zegt deze woorden na, maar ik vraag me dan steeds wel af of ze weten wat een stroopwafel, een tulp, een klomp of poffertjes is/zijn……

Wat mij opvalt is dat de meeste kinderen zo superslim zijn. (Of het zegt iets over mij: dat ik niet zó slim ben…..). Sommigen lijken een fotografisch geheugen te hebben en weten feilloos de kaartjes van memory te vinden. Wat mij in die zin nog heel erg bijstaat zijn de kinderen van een groot gezin uit Syrië. Die meisjes, vooral de één na oudste, was echt heel slim en was altijd zo blij dat ze won (of blij omdat ik steeds verloor!). Toen ik na mijn vakantie in de zomer van 2023 op de opvang kwam en hoorde dat dit gezin was vertrokken….ja, toen moest ik even een traantje laten. Ik kwam tot de ontdekking dat ik erg gehecht raakte aan de kinderen. Dat was echt iets om voortaan rekening mee te houden. Ik sluit deze bijzondere kinderen allemaal in mijn hart. Dit heeft tot gevolg dat ik nog wel eens een discussie over het migrantenvraagstuk uit de weg ga. De weerstand rondom migranten en hun opvang raakt mij emotioneel. En ik vind het lastig om daar op te reageren. Ik zie de kinderen elke week, geniet van ze, maar ik heb ook met ze te doen. Wat hebben ze meegemaakt en wat staat ze nog te wachten?