Johnny Hagenaar
Vrijwilliger bij
Stichting politieveteraan
"HET MOOISTE ZOU ZIJN ALS MIJN VRIJWILLIGERSWERK NIET MEER NODIG IS"
Mijn naam is Johnny Hagenaar, een 54-jarige vrijwilliger bij de Stichting Politieveteraan. We spreken met hem in de prachtige omgeving van Schoorl, waar hij en zijn team op de dinsdag- en woensdagochtend werken met (ex-)politiemensen met PTSS.
Mentale blessure
De dag begint voor mij en mijn collega vrijwilliger (vandaag Nico) met het ophalen bij de verzamel locatie van de deelnemers van dit mooie project. Met maximaal 6 deelnemers en 2 coördinatoren vertrekken we in het busje richting de Paardenweide. Dit is een locatie van Staatsbosbeheer diep verscholen in de Schoolse duinen en verboden voor onbevoegden. We doen we eerst een bakkie koffie met de groep en kijken hoe iedereen in zijn of haar vel zit. Afhankelijk van de energie in de groep gaan we op pad. Dat kan zijn met zijn allen snoeien in de natuur of we maken een wandeling of gaan foto’s maken. Alle huidige deelnemers hebben PTSS. Maar ik spreek liever over een mentale blessure, want als iemand een enorme burn-out heeft is deze ook van harte welkom.
Prikkelarm
Ik werk al 30 jaar bij de politie. De eerste 22 jaar in Rotterdam waar ik onder andere wijkagent was en sinds 8 jaar werk ik in Noord-Holland waarvan de laatste 2 jaar als rechercheur. In al die jaren heb ik helaas heel veel collega’s zien uitvallen met mentale klachten. Er werd dan gezegd: “neem maar een dagje vrij en dan gaat het wel weer”. Pas in 2013 werd PTSS als zodanig erkend binnen de politieorganisatie. Ik was al vrijwilliger bij Team Vitaal van de politie en PTSS-buddy van een collega met PTSS. Ik dacht wát heeft hij nu echt nodig. Volgens mij is dat lekker bezig zijn in een prikkelarme omgeving. Omdat ik zelf in Schoorl heb gewoond leek mij dat een perfecte plek. Toen ik bijna klaar was met mijn plan kwam ik in contact met Dick Kleijn, de founder van Stichting Politieveteraan die vertelde dat hij zo’n project al had draaien in een ander deel van Nederland. Na een goed gesprek heb ik mij aangesloten bij zijn stichting en nu zijn er 5 locaties in Nederland en er staan er nog 4 in de planning. Per week ben ik ongeveer 15-20 uur bezig. Naast het werk als coördinator op de dinsdag- en woensdagochtend ben ik ook degene die de intake doet met nieuwe deelnemers. Verder schrijf ik de blogs voor onze website.
Onzichtbaar
Anders dan bij een gebroken been zie je niet aan de buitenkant dat iemand PTSS heeft. Mensen schamen zich soms dat ze zich niet meer voor 100% kunnen inzetten zoals ze gewend zijn. Ik wil deze mensen iets bieden omdat sommigen de hele dag thuis zitten met de gordijnen dicht en ze geen sociaal netwerk meer hebben. Wij behandelen niet, maar zorgen ervoor dat het weer makkelijker wordt om de sociale vaardigheden in te zetten en in contact te komen met andere mensen. Het is belangrijk dat ik constant scherp ben tijdens mijn vrijwilligerswerk, want het kan zomaar gebeuren dat iemand zijn gereedschap neergooit en het bos in loopt. Mijn taak is dan om diegene weer terug te halen in het hier en nu. Om dit te kunnen doen krijgen alle coördinatoren een TRM-opleiding (Trauma Risico Management), bijscholing en intervisies met een psycholoog. Hij leert ons bijvoorbeeld welke vragen we kunnen stellen.
Paarden en mieren
Het meest trots ben ik op de paarden trail die hier in de duinen van Schoorl is. We kregen van Staatsbosbeheer het verzoek of we dit ruiterpad onder handen wilden nemen. Alles was zo overwoekerd dat je er niet eens kon lopen. Veel deelnemers hadden zoiets van dat gaat ons nooit lukken, dat is dan de PTSS die spreekt waardoor ze hun zelfvertrouwen verloren zijn. We zijn ongeveer 3 weken met zijn allen bezig geweest om het pad weer begaanbaar te maken. Af en toe met gevaar voor eigen leven, want we werden constant ‘aangevallen’ door enorme kolonies mieren. Toen we bijna aan het einde van het pad waren keken we achterom en daar kwam toen een groep paarden aan die met hun ruiters gebruik maakten van ons pad. Dat was echt prachtig en een enorme opsteker voor ons allemaal.
Blik naar de toekomst
Heel graag zou ik ook een plekje willen bieden aan andere hulpverleners die PTSS hebben. Bijvoorbeeld aan mensen van de brandweer of ambulance, eigenlijk iedereen die als hulpverlener werkt. We hebben nu 2 groepen en ik denk dat we voor de zomer een wachtlijst hebben. Ik wil iedereen graag helpen maar we moeten niet te hard groeien, want naast het ontbreken van de financiële middelen zijn er ook gediplomeerde coördinatoren nodig. Het mooiste zou zijn als ik niet meer nodig zou zijn als vrijwilliger bij dit project, dat we onszelf kunnen opheffen. Helaas is dat niet haalbaar, dus dan is mijn ambitie om zoveel mogelijk collega’s met een mentale blessure op te vangen en zo goed mogelijk te begeleiden naar een vervolg. Dat kan een ander revalidatietraject zijn, maar er zijn ook collega’s die weer aan het werk kunnen gaan.
TIPS!
Als laatste heb ik nog een tip voor iedereen die er over nadenkt over vrijwilligerswerk. Je als vrijwilliger inzetten is fantastisch, maar probeer iets te doen met de kennis en kunde die je hebt. Ga geen kantoorwerk doen als je het liefst de hele dag buiten bent. Blijf dicht bij jezelf en doe iets dat je leuk vindt!
Bezoek hier de website van
Stichting Politie Veteraan